A
Admin
Yönetici
Yönetici
Herkes 31 Temmuz Yasasının eşitliğe aykırılığını tartışmakta iken; Yargıtay 1. Ceza Dairesi’nin 27.03.2025 tarihinde verdiği bir karar, 31 Temmuz Yasası ile ilgili yeni bir düzenleme yapılması ihtiyacını ve bu durumun aciliyetini ortaya koyan nitelikte ve çok sayıda hükümlünün aleyhine olabilecek bir tespit içermektedir. Bilindiği üzere; 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun Geçici m.10/2’de, 31 Temmuz 2023 tarihi itibariyle Covid 19 izninde olan ve denetimli serbestliğine 5 yıl ve daha az süre kalan hükümlülere, koşullu salıverilme tarihine kadar denetimli serbestlik yolu açılmıştı. Uygulamada; 31 Temmuz 2023 tarihi itibariyle denetimli serbestliğine 5 yıl ve daha az süre kalanlar direkt bu düzenlemeden faydalanırken, 31 Temmuz 2023 tarihi itibariyle Covid 19 izninde olmakla birlikte, denetimli serbestliğine 5 yıl ve daha az süre kalma şartını sonraki bir tarihte elde eden hükümlülere de, +5 yıl denetimli serbestliği hak ettiği sonraki tarih itibariyle hakkında Geçici m.10/2’nin tatbik edilebildiği görülmekte idi. Bir başka ifadeyle; 31 Temmuz 2023 tarihinde Covid 19 izninde olan hükümlüler, denetimli serbestliğine 5 yıl ve daha az süre kalma şartını hangi tarihte sağlayacaksa, o tarih itibariyle +5 yıl denetimli serbestlikten faydalanabileceği şeklinde yorum ve uygulamalar vardı. Yargıtay 1. Ceza Dairesi 27.03.2025 tarihli, 2024/5714 E. ve 2025/2564 K. sayılı kararında; 31 Temmuz 2023 tarihinde Covid 19 izninde olsa bile, yine 31 Temmuz 2023 itibariyle denetimli serbestliğine 5 yıldan fazla süre kalan hükümlülerin, +5 yıl denetimli serbestlikten ileriye dönük olarak faydalanamayacağına karar vermiştir. Yargıtay’a göre; İnfaz Kanunu Geçici m.10/2 geçici bir düzenleme olup, maddede kabul edilen tarih itibariyle öngörülen şartları taşıyan hükümlülerle sınırlı bir uygulama alanı vardır ve hükümlünün 31 Temmuz 2023 tarihinde sadece Covid 19 izninde olması yeterli olmayıp, yine aynı tarihte denetimli serbestliğine de 5 yıl veya daha az süre kalmalıdır. Aksi halde, Geçici m.10/2’den ileri bir tarihte hiçbir şekilde faydalanamayacaktır. Bir örnekle açıklamak gerekirse; normalde 1 yıl denetimli serbestlik hakkı olan bir hükümlü, 31 Temmuz 2023 tarihi itibariyle Covid 19 iznindedir, ancak denetimli serbestliğine 5 yıl ve daha az süre kalması şartını 2 Ağustos 2023 tarihinde karşılayabilmektedir. Yargıtay’ın kararı, bu örnekte belirtilen hükümlünün 2 Ağustos 2023 tarihi itibariyle +5 yıl denetimli serbestliğe ayrılamayacağını ve sadece azami 1 yıl denetimli serbestlikten faydalanabileceğini ortaya koymaktadır. Bu yorum her ne kadar İnfaz Kanunu Geçici m.10/2’nin lafzına uygun gözükse de; kanaatimizce isabetli olmamıştır, çünkü 31 Temmuz 2023 itibariyle kapalı cezaevinde olanlara veya Kanunun Geçici 9. maddesinin 6. fıkrası tatbik edilerek bir yıl erken açık cezaevine gönderilenlere +3 yıl denetimli serbestlik imkanı tanınmış iken, 31 Temmuz 2023 tarihinde açık cezaevinde izinde olan ancak bu tarihte denetimli serbestliğine 5 yıldan fazla olan hükümlüler hem Yargıtay kararı sebebiyle +5 yıl denetimli serbestlik imkanını tümü ile kaybetmektedir ve hem de Geçici m.10’un 6. fıkrası kapsamına da alınmadıklarından mevcut durumda +3 yıl denetimli serbestlik imkanı da yoktur. Dolayısıyla; infazı daha ağır durumda olup, kapalı cezaevinde olan veya henüz açığa ayrılmayı hak etmeyen hükümlülere en azından 6. fıkra tatbik edilirken, infaz durumu daha hafif olan Covid 19 izinlisi hükümlülere sırf 31 Temmuz 2023 tarihinde denetimli serbestliğine 5 yıldan fazla süre olduğundan bahisle Geçici m.10’un tatbikinden tümü ile dışlanması bizce hatalıdır. Bu karar önemlidir; çünkü infazda “kazanılmış hak” yoktur, 31 Temmuz Yasası ile ilgili suç tarihini esas alan yeni bir düzenleme yapılmadığı sürece, daha evvel Geçici m.10/2’den faydalanan hükümlülerin bile bu haklarını kaybetmesi ve cezaevine dönmesi zorunluluğu gündeme gelebilecektir. Ayrıca; yeni düzenlemenin +3 yıl denetimli serbestlik öngöreceği belirtildiğinden, yazımıza konu hükümlülerin +5 yıl hakkını kaybedip, +3 yıl denetimli serbestlikle sınırlanmaları da sözkonusu olabilecektir. Mağduriyet ve karışıklık yaşanmaması için, 31 Temmuz Yasası değişikliği ivedi olarak ve bu aleyhe durum gözönünde bulundurulmak suretiyle gerçekleştirilmelidir. Af veya af benzeri infaz düzenlemelerinin çıkarılması, cezasızlık algısına sebebiyet verdiği ileri sürülerek eleştirilebilir, ancak bunun sorumlusu ve muhatabı biz değiliz. Kanun koyucu bu yönde bir yasal düzenleme yoluna gitmişse; bunun eşitliğe uygun, adaletli, sürdürülebilir ve uygulanabilir olması için gereken değişiklik ve düzeltmeleri de yapmalıdır. Prof. Dr. Ersan Şen Av. Beyza Başer Berkün (Bu makale, sayın Prof. Dr. Ersan ŞEN tarafından sitesinde yayınlanması için kaleme alınmıştır. Kaynak gösterilse dahi makalenin tamamı özel izin alınmadan kullanılamaz. Ancak alıntılanan makalenin bir bölümü, aktif link verilerek kullanılabilir. Yazarı ve kaynağı gösterilmeden kısmen ya da tamamen yayınlanması şahsi haklara ve fikri haklara aykırılık teşkil eder.)