A
Admin
Yönetici
Yönetici
Yeterli ve iyi olma olguları şüphesiz her insanın sahip olmak istediği en önemli iki değerden birisi. Yeterince iyi olmaya çalışan annenin, yeterince iyi evlat olmaya çalışan çocuğunun olması çok da sürpriz değil. İlk bakışta bunun nesi kötü diye düşünülebilir. Anne babamı mutlu etmek için asla yeterince iyi bir şey yapamayacağımı. Anne babamın ne istediklerini söylemeden bilmem gerekiyormuş̧ gibi hissederdim. Anne babam benim özelime saygı göstermez, izinsiz müdahale ederdi. Anne babam söylenenleri beğenmediklerinde dinlemeyi bırakırdı. Anne babamın benim hep hassas ve duygusal olduğumu düşündüğünü hissettim. Tüm bu cümleler yeterince iyi olmaya çalışan ebeveynlerin aslında özgüvensizliklerini ve kaygılarını yansıttıkları çocuklarının en acı güçlüklerini ifade ediş biçimleri... Duygusal olarak olgunlaşmayan ebeveynler ne yazık ki çocuklarını ebeveynleri haline dönüştürür. Aslında iyi olduklarına dair çocuklarından bile onay ararlar. Günümüzde Y kuşağı ebeveynlerde gözlemlediğim en önemli sorunlardan biri “yeterli ebeveynlik” arzusu. Sürekli bir hareketlilik halindeler. Çocuklarına “yetmeye” çalışıyorlar. Sürekli yan yana iç içe olma davranışı gösteren de var, bir işte çalıştığı için yeterli olamadığını düşünüp her istediğini alan da… Sürekli kurslara kayıt ettiren de bu kavrama dahil. Bir yandan yeterli olmaya çalışırken diğer yandan da çocukla baş başa kaldığında ne yapacağını bilememe yine eşlik eden durumlardan. Ya da “yeterli” ebeveyn olabilmek için işinden ayrılan çocuğuyla yıllarca vakit geçirdikten sonra kendisi kişisel olarak yetersiz ve üretmeyen olarak gören annelerimiz de yine sıkça rastladığımız bir durum. Oysa bu hayatta en önemli üretkenlik, bir insan bir birey yetiştirebilmek… Özetleyecek olursak, iyi ve yeterli ebeveyn olma durumu günümüzün tüketim toplumunun bir öğesidir. Sürekli ihtiyaç oluşturarak bu karşılanmadığında yetersiz olunacağını gizliden aşılayan popüler kültürün sonucudur. Çocuğun “ihtiyacı olan”a ihtiyacı vardır ve her çocuğun ihtiyacı farklıdır. Çocuğuyla bütün gün aynı evde duran ancak beş dakika bile çocuğunu karşısına alıp sohbet etmeyen, onu görmezden gelen sadece evin işleriyle ilgilenen anne ile işten geldikten sonra çocuğuyla baş başa verimli bir saat geçiren, çocuğunun gözlerine bakarak sohbet eden anneyi ele aldığımızda yeterli anne kimdir? Ya da Baba? Ben para kazanıyorum evde çocuklarla ilgilenemiyorum diyen babaların sonucunu yaşamıyor muyuz şu an sizce de? Yeterli ebeveyn, çocuğunu tanıyan, farklılıklarını kabul eden, çocuğunun kendisine çok benzeyen ancak kendisinden bambaşka bir birey olduğunu kabul eden, şefkatli ve istikrarlı bir iletişim dili kullanan, onu koşulsuz sevdiğini hissettiren kişidir. Yeterince iyi ebeveyn, çocuğa yardım istemesini öğretendir. Ağlamanın da gülmek kadar normal olduğunu bilen, onu bastırmayan, eleştirmeden dinlemeyi bilendir. Ve en önemlisi yeterince iyi ebeveyn özellikle çocuğu yetişkin olana kadar onun “çocuk” olduğunu kabul edendir.