A
Admin
Yönetici
Yönetici
Bugün bir ölüm ilanı okudum. Ünlü bir iş kadınıydı. Hayatı boyunca üretmiş, emek vermiş, iz bırakmış. Yaşı 65’ti. Eskiden olsa, “normal” derdim. Ama bu sabah “vah, ne çabuk geçmiş” dedim içimden. Çünkü şimdi biliyorum ki, 65 yaş genç bir yaşmış aslında. Hele ruhu çalışan, düşünen, hisseden biri için daha yolun yarısı bile değilmiş belki. Sonra onun hayatına baktım. Neler başarmış, nelere dokunmuş… Daha da çok üzüldüm. Çünkü bu dünyada hâlâ yapacak çok şeyi varmış. Bitmemiş projeleri, söylenmemiş sözleri, sarılmamış dostları kalmış. Üretmeyen, çalışmayan, düşünmeyen, sadece nefes alıp veren insanlara gelince… Onlar için bu dünya ile öbür dünya arasında ne fark var ki? Zaman akıyor, ama içleri durgun bir göl gibi. Ne bir dalga, ne bir kıpırtı. Oysa biz, yaşarken yaşamalıyız. Üreterek, hissederek bir iz bırakarak… Çünkü ömür, sadece geçen yılların değil, içini doldurduğumuz anların toplamıdır. Vakit varken; Dostlarımıza, sevdiklerimize sarılmak… Üretmek, dans etmek, şarkı söylemek… Sebep yokken gülmek, durduk yere sevmek… Yaşamak gerçekten yaşamak gerek.